شهادت محسن دکمه‌چی اجرای حکم نانوشته «شبه اعدام» زندانیان سیاسی است
 زندانی سیاسی مجاهد صدیق محسن دکمه جی |
خانه حقوق‌بشر ایران با ابراز تأسف عمیق از مرگ محسن دکمه چی که به‌خاطر تأخیر عمدی در درمان پزشکی توسط مسئولان زندان رجایی‌شهر و دستگاه قضایی جان خود را از دست داده، جمهوری اسلامی را مسئول دانسته و این اقدامات و تصمیمات که منجر به مرگ زندانیان می‌شود را «شبه اعدام» زندانیان سیاسی می‌داند. عدم رسیدگی پزشکی لازم و کافی، عدم اجازه مرخصی استعلاجی، نرساندن دارو و قرار دادن زندانی بیمار تحت فشارهای روحی هم‌چون زدن دست‌بند و پابند به تخت بیمارستان از جمله مواردی است که در طول سالهای گذشته به مرگ زندانیان در زندان منجر شده و آنها بدون دریافت حکم اعدام، جان خود را از دست داده‌اند. امیرحسین حشمت‌ساران، امیدرضا میرصیافی، اکبر محمدی از جمله این زندانیان در سالهای گذشته بودند.
محسن دگمه‌چی از بازاریان تهران که از تاریخ ۱۶ شهریور ماه ۱۳۸۸ بازداشت و به زندان اوین منتقل شده بود روز گذشته بعد از طی یک دوره سخت بیماری در زندان‌های اوین و رجایی‌شهر به‌خاطر عدم رسیدگی پزشکی و تأخیر در درمان جان خود را از دست داد.
مریم دگمه‌چی همسر مرحوم محسن دگمه‌چی به خانه حقوق‌بشر ایران در مورد وضعیت جمسی ایشان در زندان گفت: «ایشان که از وضعیت نامناسب جسمی از همان ماه‌های ابتدایی بازداشت رنج می‌بردند، بعد از یک دل درد شدید بعد از چهار ما تأخیر درمان و رسیدگی پزشکی به بیمارستان اعزام شدند، با ناراحتی قلبی و لاغری ۲۰ کیلو در عرض یک هفته. بعد از انجام آزمایش‌ها و عمل جراحی، پزشکان تشخیص سرطان پانکراس را برای ایشان دادند».
همسر ایشان در ادامه گفت: « برای ایشان شیمی درمانی تجویز شده بود که با تأخیر بسیار زیادی این درمان صورت پذیرفت. ایشان باید در واقع از ۲۵ دی ماه ۸۹ شیمی درمانی خود را آغاز میکرد که با تأخیر مسئولان زندان این تاریخ به اوایل اسفند ماه موکول شد. توجه کنید که این شیمی درمانی با چقدر تأخیر برای یک بیمار سرطانی آغاز شد. در واقع چهار دوره شیمی درمان ایشان به تأخیر افتاد».
خانم دگمه‌چی همچنین به خانه حقوق‌بشر گفت: «بعد از اینکه ایشان را در اوایل اسفند ماه به بیمارستان منتقل کردند و آزمایش و عکسبرداری و درمان ایشان شروع شد، دست و پای ایشان را با دست‌بند و پابند به تخت بسته بودند که مورد اعتراض آقای محسن دگمه‌چی قرار گرفت و ایشان اعلام کردند یا دست و پای مرا باز کنید و درمان کنید یا اصلاً نمی‌خواهم بدین شکل درمان بشوم. با این اعتراض ایشان را مجدداً به زندان فرستادند. سه هفته از این اتفاق گذشت و روز به روز حال ایشان بدتر بدتر شد تا به‌اجبار خود زندان به‌خاطر شرایط بسیار بد جسمی ایشان را به بیمارستان مدرس در تهران اعزام کردند، و ایشان سه هفته در بیمارستان بودند تا سرانجام روز گذشته فوت کردند. آقای دگمه‌چی ۵۳ سال داشتند که از نظر پزشکان این بیماری برای یک آدم ۵۳ ساله بسیار زود است».
سعید پورحیدر از اعضای خانه حقوق‌بشر ایران که خود مدتی در زندان با محسن دگمه‌چی هم‌سلول بوده است در مورد وضعیت ایشان در زندان گفت: «محسن دگمه‌چی که به ۱۰ سال حبس و تبعید به زندان رجایی شهر محکوم شده بود، مدتی قبل از تبعیدش به رجایی شهر در بند ۳۵۰ اوین زندانی بود. از اواسط آبان سال گذشته که علائم بیماری در او نمایان شد و هر روز اوضاع جسمی او رو به وخامت می‌گذاشت مسئولان دادستانی و بهداری زندان اوین نه تنها از هرگونه رسیدگی پزشکی به وضعیت او خودداری می‌کردند بلکه با تبعیدش به زندان رجایی شهر که وضعیت نامناسبی از نظر بهداشتی و امکانات پزشکی برخوردار است باعث وخیم‌تر شدن اوضاع این زندانی سیاسی شدند».
پور حیدر گفت: «در زندان اوین مسئولان بهداری این زندان نسبت به وضعیت او بی‌تفاوت بودند و به هم‌بندیان وی نیز اعلام کرده بودند که دیگر او را به بهداری منتقل نکنند. دادستانی تهران نیز علیرغم اطلاع از وضعیت حاد و وخیم او به نهادهای امنیتی از ادامه درمان پزشکی وی نیز ممانعت کردند».
خانم مریم دگمه‌چی در مورد اتهامات وی و دلیل زندانی شدن ایشان گفت: «آقای دگمه‌چی به‌خاطر کمک مالی به خانواده‌های زندانیان سیاسی بازداشت شدند و این مسأله یکی از اتهامات ایشان در دادگاه بود که به‌خاطر آن به ۱۰ سال زندان و تبعید به زندان رجایی‌شهر از سوی شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی صلواتی محکوم شدند».
امکانات درمانی زندان‌های ایران با استاندارهای جهانی فاصله بسیار داشته و از سویی دیگر دستگاه امنیتی در خصوص پرونده‌های سیاسی با اعمال فشارهای و سخت‌گیریهای مضاعف اجازه درمان بازداشت شده را چه در زندان و چه در خارج از زندان نمیدهد. محمد مصطفایی سخنگوی خانه حقوق‌بشر ایران گفت: «خبر جان باختن محسن دگمه‌چی از جمله دلائل بی‌مسئولیتی دستگاه قضایی در مراقبت از متهمین و مجرمین است. متهمین و مجرمین در هر شرایطی و به هر نحوی می‌بایست از سلامت روحی و جسمانی برخوردار بوده و سازمان زندانها به‌عنوان یکی از زیر مجموعه‌های دستگاه قضایی مکلف به حفظ و مراقبت از سلامت فرد بازداشت است».
سخنگوی خانه حقوق‌بشر ایران همچنین گفت: «با مراجعه به مقررات قانونی در صورتی که دستگاه قضایی از رسیدگی بهداشتی نسبت به هر یک از بازداشت‌شدگان بی‌احتیاطی نماید و بر اثر بی‌احتیاطی و بی‌مبالاتی قتل یا ضرب یا جرح واقع شود به‌نحوی که اگر مقررات بهداشتی و اصول ایمنی رعایت می‌گردید حادثه‌ای اتفاق نمی‌افتاد؛ عمل قتل محسوب گشته و مسئولان مراقبت از زندانی قاتل محسوب می‌گردند. مستند به ماده ۲۹۱ قانون آیین دارسی کیفری و تبصره سه ماده ۲۹۵ قانون مجازات اسلامی، بیماری محکوم علیه اگر تشدید گردد موجب توقف اجرای مجازات حبس است و چون در این پرونده دستگاههای امنیتی از جمله وزارت اطلاعات دخالت نموده و موجبات مرگ آقای محسن دگمه‌چی را فراهم کرده‌اند به اتفاق با مسئولان دستگاه قضایی و سازمان زندانها مجرم بوده و در قتل محسن دگمه‌چی شریک هستند».
خانه حقوق‌بشر ایران ضمن محکوم کردن جملگی تصمیمات و اقدامات دستگاه قضایی، نهادهای امنیتی و مسئولان زندانها که منجر به اجرای شبه اعدام برای زندان می‌شود، نسبت به وضعیت جسمی دیگر زندانیانی که هم‌اکنون در زندان نیاز مبرم به مراقبت پزشکی و درمان دارند هشدار داده و جمهوری اسلامی را مسئول هرگونه اتفاقی برای آنها می‌داند. حسین رونقی ملکی، هاشم خواستار، منصور اسانلو، فاطمه رهنما، فرح واضحان از جمله زندانیانی هستند که نیاز فوری و سریع به درمان و رسیدگی پزشکی دارند.
محسن دگمه‌چی از بازاریان تهران که از تاریخ ۱۶ شهریور ماه ۱۳۸۸ بازداشت و به زندان اوین منتقل شده بود روز گذشته بعد از طی یک دوره سخت بیماری در زندان‌های اوین و رجایی‌شهر به‌خاطر عدم رسیدگی پزشکی و تأخیر در درمان جان خود را از دست داد.
مریم دگمه‌چی همسر مرحوم محسن دگمه‌چی به خانه حقوق‌بشر ایران در مورد وضعیت جمسی ایشان در زندان گفت: «ایشان که از وضعیت نامناسب جسمی از همان ماه‌های ابتدایی بازداشت رنج می‌بردند، بعد از یک دل درد شدید بعد از چهار ما تأخیر درمان و رسیدگی پزشکی به بیمارستان اعزام شدند، با ناراحتی قلبی و لاغری ۲۰ کیلو در عرض یک هفته. بعد از انجام آزمایش‌ها و عمل جراحی، پزشکان تشخیص سرطان پانکراس را برای ایشان دادند».
همسر ایشان در ادامه گفت: « برای ایشان شیمی درمانی تجویز شده بود که با تأخیر بسیار زیادی این درمان صورت پذیرفت. ایشان باید در واقع از ۲۵ دی ماه ۸۹ شیمی درمانی خود را آغاز میکرد که با تأخیر مسئولان زندان این تاریخ به اوایل اسفند ماه موکول شد. توجه کنید که این شیمی درمانی با چقدر تأخیر برای یک بیمار سرطانی آغاز شد. در واقع چهار دوره شیمی درمان ایشان به تأخیر افتاد».
خانم دگمه‌چی همچنین به خانه حقوق‌بشر گفت: «بعد از اینکه ایشان را در اوایل اسفند ماه به بیمارستان منتقل کردند و آزمایش و عکسبرداری و درمان ایشان شروع شد، دست و پای ایشان را با دست‌بند و پابند به تخت بسته بودند که مورد اعتراض آقای محسن دگمه‌چی قرار گرفت و ایشان اعلام کردند یا دست و پای مرا باز کنید و درمان کنید یا اصلاً نمی‌خواهم بدین شکل درمان بشوم. با این اعتراض ایشان را مجدداً به زندان فرستادند. سه هفته از این اتفاق گذشت و روز به روز حال ایشان بدتر بدتر شد تا به‌اجبار خود زندان به‌خاطر شرایط بسیار بد جسمی ایشان را به بیمارستان مدرس در تهران اعزام کردند، و ایشان سه هفته در بیمارستان بودند تا سرانجام روز گذشته فوت کردند. آقای دگمه‌چی ۵۳ سال داشتند که از نظر پزشکان این بیماری برای یک آدم ۵۳ ساله بسیار زود است».
سعید پورحیدر از اعضای خانه حقوق‌بشر ایران که خود مدتی در زندان با محسن دگمه‌چی هم‌سلول بوده است در مورد وضعیت ایشان در زندان گفت: «محسن دگمه‌چی که به ۱۰ سال حبس و تبعید به زندان رجایی شهر محکوم شده بود، مدتی قبل از تبعیدش به رجایی شهر در بند ۳۵۰ اوین زندانی بود. از اواسط آبان سال گذشته که علائم بیماری در او نمایان شد و هر روز اوضاع جسمی او رو به وخامت می‌گذاشت مسئولان دادستانی و بهداری زندان اوین نه تنها از هرگونه رسیدگی پزشکی به وضعیت او خودداری می‌کردند بلکه با تبعیدش به زندان رجایی شهر که وضعیت نامناسبی از نظر بهداشتی و امکانات پزشکی برخوردار است باعث وخیم‌تر شدن اوضاع این زندانی سیاسی شدند».
پور حیدر گفت: «در زندان اوین مسئولان بهداری این زندان نسبت به وضعیت او بی‌تفاوت بودند و به هم‌بندیان وی نیز اعلام کرده بودند که دیگر او را به بهداری منتقل نکنند. دادستانی تهران نیز علیرغم اطلاع از وضعیت حاد و وخیم او به نهادهای امنیتی از ادامه درمان پزشکی وی نیز ممانعت کردند».
خانم مریم دگمه‌چی در مورد اتهامات وی و دلیل زندانی شدن ایشان گفت: «آقای دگمه‌چی به‌خاطر کمک مالی به خانواده‌های زندانیان سیاسی بازداشت شدند و این مسأله یکی از اتهامات ایشان در دادگاه بود که به‌خاطر آن به ۱۰ سال زندان و تبعید به زندان رجایی‌شهر از سوی شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی صلواتی محکوم شدند».
امکانات درمانی زندان‌های ایران با استاندارهای جهانی فاصله بسیار داشته و از سویی دیگر دستگاه امنیتی در خصوص پرونده‌های سیاسی با اعمال فشارهای و سخت‌گیریهای مضاعف اجازه درمان بازداشت شده را چه در زندان و چه در خارج از زندان نمیدهد. محمد مصطفایی سخنگوی خانه حقوق‌بشر ایران گفت: «خبر جان باختن محسن دگمه‌چی از جمله دلائل بی‌مسئولیتی دستگاه قضایی در مراقبت از متهمین و مجرمین است. متهمین و مجرمین در هر شرایطی و به هر نحوی می‌بایست از سلامت روحی و جسمانی برخوردار بوده و سازمان زندانها به‌عنوان یکی از زیر مجموعه‌های دستگاه قضایی مکلف به حفظ و مراقبت از سلامت فرد بازداشت است».
سخنگوی خانه حقوق‌بشر ایران همچنین گفت: «با مراجعه به مقررات قانونی در صورتی که دستگاه قضایی از رسیدگی بهداشتی نسبت به هر یک از بازداشت‌شدگان بی‌احتیاطی نماید و بر اثر بی‌احتیاطی و بی‌مبالاتی قتل یا ضرب یا جرح واقع شود به‌نحوی که اگر مقررات بهداشتی و اصول ایمنی رعایت می‌گردید حادثه‌ای اتفاق نمی‌افتاد؛ عمل قتل محسوب گشته و مسئولان مراقبت از زندانی قاتل محسوب می‌گردند. مستند به ماده ۲۹۱ قانون آیین دارسی کیفری و تبصره سه ماده ۲۹۵ قانون مجازات اسلامی، بیماری محکوم علیه اگر تشدید گردد موجب توقف اجرای مجازات حبس است و چون در این پرونده دستگاههای امنیتی از جمله وزارت اطلاعات دخالت نموده و موجبات مرگ آقای محسن دگمه‌چی را فراهم کرده‌اند به اتفاق با مسئولان دستگاه قضایی و سازمان زندانها مجرم بوده و در قتل محسن دگمه‌چی شریک هستند».
خانه حقوق‌بشر ایران ضمن محکوم کردن جملگی تصمیمات و اقدامات دستگاه قضایی، نهادهای امنیتی و مسئولان زندانها که منجر به اجرای شبه اعدام برای زندان می‌شود، نسبت به وضعیت جسمی دیگر زندانیانی که هم‌اکنون در زندان نیاز مبرم به مراقبت پزشکی و درمان دارند هشدار داده و جمهوری اسلامی را مسئول هرگونه اتفاقی برای آنها می‌داند. حسین رونقی ملکی، هاشم خواستار، منصور اسانلو، فاطمه رهنما، فرح واضحان از جمله زندانیانی هستند که نیاز فوری و سریع به درمان و رسیدگی پزشکی دارند.
کدیور از معتقد ین به ولایت فقیه است که به خارج از کشور پرتاب شده تا به عنوان سرباز وظیفه آماده به خدمت ، در هنگام ضرور ت به دفاع از ولایت فقیه بپردازد. اگرکسی درد مردم ایران را داشت از إرجاع دوسیه ی رژیم به شوراى حقوق بشر ملل متحد و تعیین مجدد گزارشگر ویژه ى حقوق بشر براى بررسى نقض این حقوق در ایران تحت حاکمیت رژیم آخوندى استقبال میکرد و خوشحال میشد. اما درد سربازان بدنام ولایت فقیه چیز دیگرى است . از منظر کدیور و شرکا مردم ایران تا زمانى حق اعتراض دارند که دست از ما بهترانى از غیب ظاهر شود و قسمت بزرگتر کیک استمالت که از زمان امام راحل ( = گم و گور شده) بین محافل استعمارى و ارتجاعى رد و بدل شده ، به شکم ایشان و هم دوره ای هایشان سرازیر شود. اما اگر خط سرخ رد بشود که شده، اگر شعار هاى ساختار شکننده سر داد شود که شده، و اگر مردم ایران کل نظام فقاهتى را نشانه بگیرند و بخواهند که سرنگونش کنند که نشانه گرفته اند و میخواهند ، دیگر قوانین زمین سیاست و یا به زعم فیضیه نشینان خارج کشورئ، بازى سیاست ، عوض شده است. دیگر پرده نشینى و مخالف خوانى ظاهرى فایده ندارد . بنده قبلا در مورد این حضرات عنوان بالشتکها ی هوائى را استفاده کردم. منظورم این بود که سر و صدا و باد کردن اینها در مقابل خامنه اى بیشتر براى حفظ نظام و تخفیف عواقب ضرباتى است که در مسیر بى دنده و ترمز ولى فقیه براى کسب سلاح اتمى ممکن است به نظام وارد شود. تعمیق رادیکالیسم جنبش هاى اجتماعى در دورانهاى ملتهب ممکن است برخى اقشار و افراد را به گوشه ی براند که در ان از تحول خواهى ، خبرى نیست. اما در مورد کدیور و شرکاء این حکم ، صدق نمیکند. ایشان از ابتدأ بند ناف عقیدتى شان و آبشخور سیاسئ شان به ولایت فقیه وصل بوده است. ممکن است بر حسب تصادف ! بند هر از گاهى دور گردنشان چرخیده و در دست و پایشان گیر کند ، اما تغذیه و أشربه شان هم از این مسیر است و بس! تکرار خزعبلات وزارت اطلاعات در مقاله ی کدیور ..و تناقضات آشکارى که مرغ پخته را به خنده میاندازد 
دولت فرانسه با استقبال از تعیین گزارشگر ویژه در باره نقض حقوق بشر در ایران، اعلام کرد فرانسه هرگز دست از محکوم کردن سرکوب مردم ایران برنمیدارد.
رامین پرچمی، بازیگر سر‌شناس سینما و تلوزیون که در جریان تجمعات اعتراضی ۲۵ بهمن بازداشت شده بود، پس از گذشت بیش از ۴۰ روز از زمان بازداشت در شرایط بلاتکلیف به سر می‌برد. شاهدان عینی به گزارشگر "هرانا" گفته‌اند رامین پرچمی، بازیگر سر‌شناس، پس از بازداشت در روز ۲۵ بهمن ماه ۸۹ به زندان اوین منتقل شده است.
